Geschiedenis Shiba
Geschiedenis Shiba
Al van oudsher is de Shiba een inheems Japans ras.
Deze hond, die voorkwam in de bergachtige streken bij de Japanse Zee, werd als jachthond gebruikt bij het jagen op kleine dieren en veerwild. Het ras vertoonde per regio kleine verschillen.
Toen tussen 1868 en 1912 honden uit Engeland geïmporteerd werden (zoals de Engelse setter en de Engelse pointer), werd de jacht ook in Japan een sport en ging men de Shiba kruisen met deze Engelse honden.
Geen wonder dat zo een zuivere Shiba rond 1912-1926 een heel zeldzame verschijning werd. Een keerpunt ten goede kwam, toen op 5 mei 1928 Dr. Hirokichi Saito en zijn team besloten tot de oprichting van de Nihonken Hozonkai (Vereniging tot Bescherming van de Japanse Hond), omdat Dr. Saito – zelfs na een lange zoektocht – geen inheemse hond meer kon vinden en besefte dat zuivere Japanse honden met uitsterven werden bedreigd.
In die tijd waren er bijna geen zuivere Japanse honden in de steden te vinden.
De eerste baanbrekers van de Nippo moesten dan ook ver reizen om inheemse honden in het Japanse berggebied te vinden. Ze streefden ernaar de Japanse honden zoveel mogelijk op de oorspronkelijke honden te laten lijken en wilden dit bereiken door de oorspronkelijke jachthonden, die nog in de afgelegen gebieden aanwezig waren, te selecteren en zo een gepland fokprogramma op te zetten. Hun streven kreeg steun in academische kringen door onderzoek op historisch, zoölogisch, archeologisch en antropologisch gebied.
De eerste voorzitter van de Nippo was Dr. Kaburagi, professor aan de Universiteit van Tokio. In 1932 werden de eerste nieuwsbrieven van de Nippo gepubliceerd en begon men met het registreren van Japanse honden. Vijf jaar later, in 1937, werd de Nippo erkend door het Ministerie van Onderwijs en kreeg de vereniging steun van de Japanse regering om het Japanse erfgoed en de fokkerij te beschermen. Sindsdien is de Nippo uitgegroeid tot de meest toonaangevende hondenvereniging in
Op 6 november 1932 werd de eerste Nippo-tentoonstelling in het
Van de 81 ingeschreven honden kregen er slechts tien een ‘eervolle vermelding’, wat inhield dat zij voldoende kwaliteiten bezaten om deel te nemen aan het fokprogramma.
De tien honden waren vier Akita Kens, twee Hokkaido Kens, twee Kishu Kens, één middelgrote hond uit het Shinshu-gebied en één Shiba Inu. Deze Shiba was een rood- sesam reu met de naam ‘Tako’, die men in het berggebied van
Jukkoku kwam oorspronkelijk uit
De roodkleurige vacht van een Shiba komt prima overeen met die van de berghellingen. Jukkoku heeft de naam ‘Shiba Inu’ beroemd gemaakt en veel liefhebbers hebben een bezoek gebracht aan de dorpen rond de
In 1933 kregen de reu ‘Yuwa’ en het teefje ‘Yuri’ uit het district Shimane (San-In,
Zij stonden bekend als Sekishuken. Ook op latere Nippo-tentoonstellingen werden diverse goede voorbeelden van dit ras geshowd.
Op de Vijfde Nippo-tentoonstelling in 1936 kreeg de rode Sekishuken ‘Ishi’, geboren op 2 november 1930, met Nippo-stamboeknummer 170 een eervolle vermelding. Ishi werd gedekt door ‘Koro’, een black and tan reu uit de
Naka was de eerste Shiba die Beste Hond op een Nippo-tentoonstelling werd (gelijk aan de Best in Show toentertijd tegenover de andere Japanse rassen).
‘Naka’ werd de basis-dekreu van alle vier beroemde bloedlijnen in
Een Nippo-keurmeester en een van de leiders van de Nippo analyseerde de winnaars van de Saikousho (prijs voor de beste Shiba) in de jaarlijkse wedstrijden over de afgelopen twintig jaar. Zijn conclusie was dat er vier overheersende bloedlijnen zijn, waaruit steeds de winnaars voortkomen, nl. de Hakuba No (genlijn), Korotama-lijn ( Ichisuke lijn), de Tenkou-lijn en de Matsumaru-lijn.
De Shiba’s uit de eerste periode van de Nippo stonden bekend als JI-INU (locale honden). Zij werden gebruikt door jagers in gebieden als Shinshu, San-In en
In oude documenten kunnen wij al zien dat er sprake is van locale Shiba’s als Shinshu Shiba, San-In Shiba, Mino Shiba, Kawakami Shiba, Jukkoku Shiba, Kiso Shiba, Sekishuken, Inabaken, Tateyamaken, etc. Men heeft getracht deze honden uit de diverse districten te bewaren als afzonderlijke rassen, maar door diverse oorzaken (zoals de Tweede Wereldoorlog, de epidemie in 1959 en nog andere factoren) verkleinde het aantal inheemse honden, waardoor de genenpool te klein werd om met een gepland fokprogramma door te gaan.
Er is nog steeds een klein aantal San-In Shiba fokkers die tracht dit plaatselijke Shiba-ras te handhaven, maar door de kleine genenpool is dit een haast onmogelijke taak.
Een paar overgebleven Shiba’s uit verschillende districten werden soms samengebracht om de inherente kwaliteit van de Shiba’s te vergroten. De moderne Shiba is daarom een mix van Shiba’s uit verschillende Japanse districten, waardoor er een gering verschil in type is.
Van Naka wordt gezegd dat hij uit de Shinshu Shiba-lijn komt, maar uit bovenstaande stamboom blijkt dat hij afstamt van Sekishuken (Ishi ), Shiba van Shikoku (Koro) en diverse andere Shiba’s uit andere delen van Japan, inclusief Shinshu.
De Shiba werd door de Japanse regering in 1936 aangewezen als ‘inheems dier van Japan’ en ‘natuurlijke monument’.
De oorspronkelijke bedoeling van de Nippo was om de inheemse jachthonden, die al eeuwenlang bij het Japanse volk woonden, te bewaren.
De eerste leden van de Nippo trokken ver de afgelegen gebieden van
Ironisch genoeg begon, zodra deze honden naar de stad werden gebracht, het ‘domesticerings’proces en werd het stadsleven de ondergang van het fokprogramma.
Naarmate de Shiba’s populairder werden, begonnen onwetende fokkers de standaard te negeren en fokten honden volgens eigen voorkeur en inzicht.
Door dergelijke ondoordachte fokpraktijken is er een situatie ontstaan waar de essentie van de inheemse honden grotendeels verloren is gegaan. Ondanks die praktijken in het verleden heeft de Shiba deze moeilijke tijden overleefd.
De oorspronkelijke Shiba’s werden door jagers gebruikt niet vanwege hun mooie uiterlijk, maar vanwege hun jachtinstinct.